Sutkowski Leon (1820–1887), lekarz chirurg, profesor Uniwersytetu w Kazaniu.
Ur. w Kownie, pochodził z rodziny szlacheckiej, był synem Tomasza.
W r. 1838 studiował S. medycynę w Akad. Medyko-Chirurgicznej w Wilnie. W r. 1839 przeniósł się do Kazania, gdzie kontynuował naukę na tamtejszym uniwersytecie. Uzyskał w r. 1843 dyplom lekarza I kl. ze złotym medalem i został asystentem w klinice chirurgicznej. Publikował prace z zakresu chirurgii i akuszerii, m.in. O pričinach vykidyša w sudebno-medicinskom otnošenii (Kazan’ 1843) i Sravnenije litotomii s litotripsijej (Kazan’ 1847). Przetłumaczył z niemieckiego na język rosyjski monografię „Ob istoričeskom razvitii plastičeskich opieracij” (Pet. 1848). Dn. 18 I 1848 otrzymał stopień doktora medycyny na podstawie rozprawy De arte cheiloplastica (Casani 1847), napisanej prawdopodobnie pod kierunkiem Franciszka Jellachicha. Mianowany w r. 1848 adiunktem-profesorem chirurgii operacyjnej i anatomii topograficznej, a w r. 1849 adiunktem-profesorem kliniki chirurgii teoretycznej, wykładał odtąd chirurgię operacyjną. Równocześnie od r. 1848 był w Kazaniu lekarzem szpitala dla studentów, a w l. 1848–51 także młodszym ordynatorem szpitala wojskowego. W tym okresie ogłosił pracę Ob iskustvennych preždevremennych rodach i iskustvennom vykidyše (Kazan’ 1853). W r. 1859 przebywał za granicą w celach naukowych. Po przejściu na emeryturę Jellachicha, w r. 1860, został powołany na stanowisko profesora nadzwycz. i dyrektora kliniki chirurgicznej. W r. 1861 został profesorem zwycz. Klinikę prowadził do przejścia na emeryturę w r. 1871. Posiadał rangę rzeczywistego radcy stanu. Od r. 1876 mieszkał w Żytomierzu, gdzie «ostatnie lata swego życia spędził cicho i samotnie» (B. Markor). Zmarł 6 I 1887 (25 XII 1886 st.st.) w Żytomierzu, został pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim (sektor c). Na jego grobie wzniesiono ufundowany przez przyjaciół pomnik z labradorytu w kształcie kolumny zwieńczonej krzyżem.
S. prawdopodobnie nie założył rodziny.
Cmentarz polski w Żytomierzu, W. 1999; Estreicher w. XIX, IV; Hauser Z., Podróże po cmentarzach Ukrainy – dawnej Małopolski Wschodniej, W. 1998 I; Janowski, Słown. bio-bibliogr. Uniw. Wil.; Konopka, Pol. bibliogr. lek. XIX w.; Kośmiński, Słown. lekarzów; Słown. lek. pol. XIX w., II; – Róziewicz J., Polsko-rosyjskie powiązania naukowe (1725–1918), Wr. 1984; Wydział Lekarski uniwersytetu w Kazaniu, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 24: 1850 z. 1 s. 227; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1887: „Gaz. Narod.” R. 26 nr 33, „Kraj” (Pet.) R. 6 nr 10 s. 15 (B. Markor), „Kur. Warsz.” R. 67 nr 39, „Medycyna” T. 15 nr 6 s. 93, „Nowa Reforma” R. 6 nr 33.
Stanisław Tadeusz Sroka